Eleonore's verhaal van het slechtvalkenkuuk

van **margootje** vr 5 mei 2017 - 10:36

(NB het verhaal is van Eleo)

Eleonore's verhaal van het slechtvalkenkuuk Eleo_s11

Een verhaaltje OZ Slechtvalk De Mortel Bdl· maandag 1 mei 2017

Hoe zou een Slechtvalkenkuuk het allemaal beleven?

Al een tijdje ben je steeds groter gegroeid en nu je merkt dat je klem zit in een hard ding, probeer je je naar
buiten te werken. Iets -vooraan op je kop- zorgt dat je na lang duwen en tikken een klein gaatje hebt kunnen
maken in dat harde ding dat je kuuklijfje helemaal omklemt. Inademen, de eerste keer, even bijkomen van al
het gehamer tegen de harde eischaal. Iets drijft je om maar door te gaan met duwen, kloppen. Hee, als je die
lange flappers en delen onder je probeert te strekken gaat het peuteren nog beter. Er komt een gaatje in dat
harde ding. Diep haal je als (aanstaand) kuukje adem, je merkt dat er – behalve lucht – ook nog licht naar
binnen komt. Het is in ieder geval iets feller dan anders. Ineens word je weer stevig door elkaar geschud en
lig je ondersteboven. Het is weer donker geworden en je wil weer ademen maar dat gaat nu moeilijker. Toch
maar doorgaan met duwen, kloppen en peuteren, even nog. Uitgeput merk je niet eens dat je in slaap
gevallen bent. Veel later hoor je rammelen en het harde ding waar je inzit wordt weer door elkaar geschud.
Je ligt nu op je zij. Peuteren, tikken, hameren moet je! Je weet niet beter, maar het gat in dat harde ding
moet veel groter worden. Lang duurt het, maar je weet niet wat ‘lang’ is. Je instinct stuurt je en je gaat maar
door. En dan, ineens, van buiten af wordt er ook op het harde ding geduwd! Krak…. je hebt opeens meer
ruimte, je kunt nu diep inademen! Het kloppende ding in je lijfje klopt nu wat vrijer. Meer licht! Dat
registreren de cellen in je hersentjes die – als je eenmaal groot bent- de signalen ontvangen van ogen die
bijna 3 kilometer ver kunnen kijken. De lange flappers aan je romp bewegen. Ja! Ze bewegen! Heerlijk voelt
dat, niet meer klem in dat harde ding. Ergens van boven tikt een ander hard ding nu tegen je koppie aan. Wat
is dat? Je bent te klein om er bang van te zijn. Het is de snavel van je moeder, ze trekt de harde eischalen van
je weg en kijkt stil van bewondering naar je. Ook dat merk je niet. Even voel je een koude luchtstroom, het
vel dat om je heen zit is nat en plakkerig, je bibbert. Nou ja, alles beter dan die veel te kleine ruimte in dat
harde ding waar je zo lang in zat. Je strekt je nek, moeilijk om je koppie omhoog te steken. Maar je voelt dat
je dat moet doen… als vanzelf gaat je snavel open, zover als je maar kunt. Wat..? Iets komt in mijn snavel, het
is warm… smaakt naar… ja, dat weet je eigenlijk niet. Van schrik doe je je snavel weer dicht. Het warme ding
in je keel glijdt vanzelf naar beneden, je lijfje in. Mmmm, dat voelt lekker, het komt in je buik. Nu ben je zo
moe, je koppie zakt omlaag. Boven je voel je iets warms en zachts over je heen schuiven, het zijn de
buikveren van je moeder. Je zakt al bijna in een diepe, droomloze slaap. Nog net neem je je voor om zo snel
mogelijk weer je koppie hoog op te steken en je snavel wijd open te sperren…. Trusten, valkenkuukje!

Eleonora’s Valk 010517